Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »


Οι Ιεροί Ναοί, αγαπητοί μου φίλοι, που είναι γύρω μας είναι αναρίθμητοι. Ειδικά στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας δεν υπάρχει χωριό ή συνοικία χωρίς το δικό τους Ναό. Μεγαλόπρεπα οικοδομήματα ή ταπεινά εξωκκλήσια, γίνονται το καθένα τόπος άγιος και ιερός, αφιερωμένος στη λατρεία του Θεού, όπως το θέλει η πίστη και η ευλάβεια των ανθρώπων. Ωστόσο το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα μας παρουσιάζει κάποιους άλλους ναούς. Ποιοι είναι αυτοί; «Εσείς», μας απαντά ο Απόστολος Παύλος. «Υμείς γαρ ναός Θεού εστε ζώντος» (Β΄ ΚΟΡ. 6, 16). Ο καθένας από εμάς τους πιστούς Χριστιανούς είναι έμψυχος ναός στον οποίο κατοικεί και αναπαύεται ο άγιος Θεός. Πρόκειται για μία εκπληκτική τιμή που κάνει ο Θεός στον άνθρωπο. Αξίζει λοιπόν σήμερα να δούμε πως εξηγείται το ότι είμαστε ναοί του Θεού και ποιο είναι το χρέος μας απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα.
Από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του ο άνθρωπος φέρει αποτυπωμένη μέσα του τη θεϊκή σφραγίδα. Έτσι τον έπλασε ο Θεός. «Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν» (ΓΕΝ. 1, 26). Επειδή όμως η αμαρτία αμαύρωσε τη θεϊκή εικόνα που ο άνθρωπος έκρυβε μέσα του, ήλθε στη γη ο Υιός και Λόγος του Θεού και σαρκώθηκε, για να αποκαταστήσει και να αγιάσει την ανθρώπινη φύση και να την καταστήσει πάλι άξιο κατοικητήριο της Θεότητας. Και πράγματι! Στο εξής όποιος πιστεύει και βαπτίζεται στο όνομα του Χριστού, ζει μία ριζική ανακαίνιση και αποκτά μία εντελώς νέα σχέση και κοινωνία με τον Θεό. Λέει ο Απόστολος Παύλος: «Όσοι γαρ εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε» (ΓΑΛ. 3, 27). Δηλαδή, «όσοι βαπτισθήκατε στο όνομα του Χριστού, έχετε ντυθεί τον Χριστό» (ΓΑΛ. 3, 27).
Αυτό είναι πραγματικά ένα μεγάλο θαύμα! Ο Θεός ενώνεται με το πλάσμα Του! Το ασύλληπτο αυτό θαύμα γίνεται πλέον απτή πραγματικότητα για τον πιστό Χριστιανό όταν βαπτίζεται και κάθε φορά που μεταλαμβάνει το Πανάγιο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Κυρίου. Τότε έχει πραγματικά τον Χριστό «κατοικούντα και μένοντα, συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι» (Α΄ Ευχή Θείας Μεταλήψεως). Έρχεται δηλαδή και κατοικεί στην ψυχή του ο άπειρος και ακατάληπτος Θεός. Και αυτά δεν είναι λόγια συμβολικά, αλλά πραγματικότητα. Και αυτήν την πραγματικότητα μας την αποκάλυψε ο Ίδιος ο Κύριος, λέγοντας στους μαθητές Του: «εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσομεν» (ΙΩΑΝ. 14, 23). Ο Θεός μας χαρίζει ασύγκριτη τιμή και δόξα. Μας κάνει ναούς δικούς Του!
Είμαστε λοιπόν ναοί του Θεού! Άραγε όμως περιποιούμαστε τους έμψυχους ναούς μας; Εδώ ακριβώς είναι το χρέος μας. Όπως πονάμε και αντιδρούμε όταν βλέπουμε να βεβηλώνεται ή να καταστρέφεται ένας Ιερός Ναός, πολύ περισσότερο να θλιβόμαστε όταν βλέπουμε να μολύνονται από την αμαρτία οι έμψυχοι ναοί μας. Διότι κάθε αμαρτία που μολύνει το σώμα και την ψυχή μας, στην πραγματικότητα αποτελεί βεβήλωση του ναού του Θεού. Με θλίψη και αυστηρότητα ο Απόστολος Παύλος προειδοποιεί τους Χριστιανούς της Κορίνθου, όπου είχαν παρουσιασθεί διχοστασίες και σοβαρές ηθικές παρεκτροπές: «Ει τις τον ναόν του Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεόςˑ ο γαρ ναός του Θεού άγιός εστιν, οίτινές εστε υμείς» (Α΄ ΚΟΡ. 3, 17). Δηλαδή, «Αν κάποιος, λοιπόν, με τις διαιρέσεις καταστρέφει τον ναό του Θεού, αυτόν θα τον αφανίσει ο Θεός. Γιατί ο ναός του Θεού είναι άγιος, κι ο ναός αυτός είσθε εσείς» (Α΄ ΚΟΡ. 3, 17).
Έχουμε, λοιπόν, χρέος ιερό να διατηρούμε την καρδιά μας καθαρή. Πρέπει να προσπαθήσουμε να καθαρίσουμε τους λογισμούς μας από κάθε αμαρτωλή σκέψη. Γιατί αν καλλιεργούμε αμαρτωλούς λογισμούς, σίγουρα κάποια στιγμή οι σκέψεις αυτές θα γίνουν και πράξεις. Έλεγε ο αείμνηστος Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα: «Αν οι λογισμοί μας είναι αγαθοί, ειρηνικοί και ήσυχοι, στραμμένοι ολότελα προς το αγαθό, τότε επηρεάζουμε τον εαυτό μας και ακτινοβολούμε ειρήνη τριγύρω μας –στην οικογένειά μας, σ’ ολόκληρη τη χώρα μας, παντού» (Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας – Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα, σελίδες 69-70). Πρέπει να διατηρούμε το σώμα μας και την ψυχή μας καθαρά από κάθε αμαρτία. Και αν κάποιες στιγμές δεν τα καταφέρνουμε, μπορούμε να καταφύγουμε στο Μυστήριο της Ιερής Εξομολόγησης, προκειμένου να εξαλειφθούν οι αμαρτίες μας και να συνεχίσουμε και πάλι τον πνευματικό μας αγώνα.
Αγαπητοί μου φίλοι, είναι φυσικό να θαυμάζουμε τους περικαλλείς ναούς και να εντυπωσιαζόμαστε από την τέχνη και την ιστορία τους, τη λαμπρότητα και την μεγαλοπρέπειά τους. Ωστόσο στα μάτια του Θεού υπάρχει ένας άλλος ναός ασυγκρίτως ωραιότερος και λαμπρότερος. Είναι κάθε άνθρωπος που διατηρεί την καρδιά του αγνή και καθαρή και τη στολίζει με αρετές, όπως η πραότητα, η υπομονή, η ταπείνωση και η αγάπη. Μακάρι κι εμείς να αποκτήσουμε τέτοια καρδιά, αγνή και καθαρή, στολισμένη με άγιες αρετές. Μακάρι κι εμείς να αποκτήσουμε τέτοια καρδιά που θα είναι άξιο κατοικητήριο του Παμβασιλέως Χριστού. Είναι πολύ καλό να περιποιούμαστε τους Ιερούς Ναούς και να τους θαυμάζουμε. Αν όμως εμείς οι Χριστιανοί δεν στολίζουμε τους έμψυχους ναούς μας με αρετές, δεν έχουμε καταφέρει απολύτως τίποτα. Γι’ αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, προκειμένου να διαφυλάξουμε τον εαυτό μας καθαρό «από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος» (Β΄ ΚΟΡ. 7, 1).
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.



Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017

« ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ “ΠΟΛΥΕΔΡΟ” ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ, 24.01.2017 »


Χθες, 24 Ιανουαρίου και ώρα 6.00 μ.μ., συναντηθήκαμε και πάλι τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Λογοτεχνίας, στο βιβλιοπωλείο «Πολύεδρο», στην Πάτρα. Συζητήσαμε για το βιβλίο του Σπύρου Λ. Βρεττού, «Ένας αόριστος άνθρωπος» από τις εκδόσεις «Γαβριηλίδη».
Παρών ήταν και ο συγγραφέας, ο οποίος συζήτησε με τα μέλη της Λέσχης. Η συζήτηση ήταν ενδιαφέρουσα. Ο συγγραφέας διάβασε ποίημά του. Επίσης διάβασε ποίημα του κυρίου Βρεττού ο κύριος Κωστής Καπέλας, ιδιοκτήτης του Βιβλιοπωλείου «Πολύεδρο».
Η επόμενη συνάντηση, θα πραγματοποιηθεί στις 21 Φεβρουαρίου 2017, στον φιλόξενο χώρο του «Πολύεδρου», όπου θα συζητηθούν το βιβλίο του Δημοσθένη Παπαμάρκου, «Γκιάκ» από τις εκδόσεις «Αντίποδες», που ήταν να συζητηθεί κατά τη χθεσινή ημέρα, αλλά δεν ήταν εφικτό λόγω του περιορισμένου χρόνου και το βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, «Υπουργός νύχτας» από τις εκδόσεις «Πατάκη». 

ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΣΠΥΡΟ ΒΡΕΤΤΟ 
Ο κ. ΚΩΣΤΗΣ ΚΑΠΕΛΑΣ ΑΠΑΓΓΕΛΕΙ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΒΡΕΤΤΟΥ
Ο κ. ΣΠΥΡΟΣ ΒΡΕΤΤΟΣ ΑΠΑΓΓΕΛΕΙ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ
Ο κ. ΣΠΥΡΟΣ ΒΡΕΤΤΟΣ ΑΠΑΓΓΕΛΕΙ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ
ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ κ. ΣΠΥΡΟ ΒΡΕΤΤΟ


«ΕΝΑΣ ΑΟΡΙΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΣΠΥΡΟΥ Λ. ΒΡΕΤΤΟΥ»


Δώδεκα ιστορίες με μυστήριο, αγωνία, ανατροπές και χιούμορ. Σε μια καυτή Ελλάδα, σ’ έναν καυτό κόσμο. Ήρωες που προκαλούν, σχεδόν σκηνοθετούν, τα γεγονότα και συναντιούνται με τρόπους απρόσμενους. Αντιμέτωποι με τους φόνους που έκαναν ή ίσως δεν έκαναν. 


Αντιμέτωποι με τη ζωή και τον θάνατό τους. Μπαινοβγαίνουν με άνεση στην αλήθεια και το ψέμα, τη γνώση και την άγνοια του εαυτού τους, τη φαντασία και την αιχμηρή πραγματικότητα. Η τέχνη και η είσοδός τους στο αλλόκοτο ή το γκροτέσκο, πού θα τους οδηγήσει και τι θα φανερώσει; Ο έρωτας μπορεί να είναι μόνο ανεκπλήρωτος και φανταστικός; Πόσο αόριστα νιώθουν και κινούνται οι ήρωες στο πλαίσιο που τους ορίζει; Ζουν την καθημερινή τους ζωή σαν κατάσταση ακραία;


Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017

« ΤΑ ΙΕΡΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ »


«Εις τούτο γαρ και κοπιώμεν και ονειδιζόμεθα, ότι ηλπίκαμεν επί Θεώ ζώντι, ος εστι σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών» (Α΄ ΤΙΜ. 4, 10). Ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου φίλοι, απευθύνεται στον μαθητή του Τιμόθεο, στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, και του λέει: «Κι εμείς γι’ αυτό υπομένουμε κόπους και ονειδισμούς, γιατί στηρίξαμε την ελπίδα μας στον αληθινό Θεό, που είναι σωτήρας όλων των ανθρώπων και ιδιαίτερα των πιστών» (Α΄ ΤΙΜ. 4, 10). Ως Χριστιανοί που είμαστε οφείλουμε να ελπίζουμε στον Θεό. Να ελπίζουμε για τη σωτηρία τη δική μας, για τη σωτηρία των δικών μας ανθρώπων, ζώντων και κεκοιμημένων. Γι’ αυτό αγωνιζόμαστε, για να πλησιάσουμε τον Θεό και να σώσουμε την αιώνια ψυχή μας. Γι’ αυτό και προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους αδελφούς μας, για να τους βοηθήσουμε, γιατί εκεί που βρίσκονται τώρα δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Γι’ αυτό τελούμε τα Μνημόσυνα. Για να ωφεληθούν οι ψυχές τους.
Οι κεκοιμημένοι αδελφοί μας έχουν ανάγκη από τη φροντίδα μας κι οφείλουμε με όλη μας την καρδιά να την παράσχουμε. Αν μπορούσαν να μας μιλήσουν θα μας έλεγαν: «Μη μας ξεχνάτε, βοηθήστε μας! Ένα δάκρυ να χύσετε για μας, θα το περισυλλέξει ο άγγελός μας και θα το φέρει στο θρόνο του Θεού, για να κινήσει την ευσπλαχνία Του». Όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας το κυριότερο που συνιστούν για την ανάπαυση των κεκοιμημένων μας είναι να μνημονεύονται τα ονόματά τους κατά την τέλεση του αγιωτάτου Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Αυτή την τάξη ακολουθεί η Εκκλησία μας, από την ίδρυσή της κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, και θα τη συνεχίζει μέχρι την λήξη αυτού του κόσμου. Δική μας φροντίδα είναι να ετοιμάζουμε ζυμωτό πρόσφορο, τυλιγμένο σε καθαρή λευκή πετσέτα και να το πηγαίνουμε στην Εκκλησία μαζί με τα ονόματα.
Στο ένα χαρτάκι που έχει την ένδειξη «υπέρ αναπαύσεως» και τον σταυρό, γράφουμε σε γενική πτώση τα ονόματα των κεκοιμημένων, και στο άλλο χαρτάκι που έχει την ένδειξη «υπέρ υγείας», γράφουμε τα ονόματα των ζώντων. Είναι τα λεγόμενα δίπτυχα. Στην Ακολουθία της Προσκομιδής ο λειτουργός Ιερέας εξάγει μερίδες για τα ονόματα των ζώντων και των κεκοιμημένων, που δίνονται προς μνημόνευση. Και είναι λάθος να λένε κάποιοι Χριστιανοί, ότι «σήμερα έχουμε ονόματα ζώντων και όχι κεκοιμημένων». Η Θεία Λειτουργία τελείται και για τους ζώντες και για τους κεκοιμημένους. Μην φοβούνται αυτοί οι Χριστιανοί πως θα «κολλήσουν» τον θάνατο από τους κεκοιμημένους αδελφούς μας. Το πότε θα φύγουμε από αυτή τη ζωή, θα το αποφασίσει ο Θεός. Στην Θεία Λειτουργία μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων και το «Εξαιρέτως της Παναγίας αχράντου…» απευθύνει ο Ιερέας μία σειρά ικετευτικών δεήσεων υπέρ όλων των πιστών.
Μετά την Θεία Κοινωνία των πιστών, κατά τη «συστολή», ο λειτουργός Ιερέας τοποθετεί μέσα στο άγιο Ποτήριο όλες τις μερίδες των ζώντων και των κεκοιμημένων, που είχαν μνημονευθεί στην Ακολουθία της Προσκομιδής, λέγοντας τα εξής: «Απόπλυνον, Κύριε, τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αίματί σου τω αγίωˑ πρεσβείαις της Θεοτόκου και πάντων σου των Αγίων. Αμήν.» Το Αίμα του Κυρίου μεταδίδει την Θεία Χάρη στις ψυχές εκείνων για τους οποίους προσφέρθηκε. Γι’ αυτό και είναι σημαντικό το Μνημόσυνο να τελείται μαζί με την Θεία Λειτουργία και όχι χωριστά. Η Θεία Λειτουργία δεν είναι ένα απλό γεγονός. Είναι θυσία μοναδική και ανεπανάληπτη. Την ανάπαυση, την ωφέλεια, την αγαλλίαση που αισθάνονται οι ψυχές των κεκοιμημένων, την ώρα που μνημονεύονται τα ονόματά τους στην Θεία Λειτουργία, δεν μπορεί ανθρώπινη γλώσσα να την εκφράσει. Και αυτό το βεβαιώνουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, που μπορούν να δουν και να κατανοήσουν περισσότερα από εμάς.
Μέσα στον πρώτο χρόνο, από την εκδημία ενός αδελφού μας, μπορούμε να τελέσουμε περισσότερα μνημόσυνα (τεσσαρακοστά, τρίμηνα, εξάμηνα εννιάμηνα και ετήσια). Μετά τη λήξη του πρώτου χρόνου, οποτεδήποτε θελήσουμε να ξανακάνουμε Μνημόσυνο, δεν εμποδιζόμαστε, ούτε δεσμευόμαστε από ημερομηνίες. Για τα τακτά Μνημόσυνα υπέρ των κεκοιμημένων αδελφών μας φροντίζουμε να φέρουμε στον Ιερό Ναό το πρόσφορο, όπως είπαμε, τα ονόματα, το νάμα, το λάδι, το θυμίαμα, τα κεριά, τα κόλλυβα και ό,τι άλλο χρειασθεί. Τα κόλλυβα που ετοιμάζουμε έχουν βαθύτατο συμβολισμό. Υπενθυμίζουν τους λόγους του Κυρίου: «Εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένειˑ εάν δε αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει» (ΙΩΑΝ. 12, 24). Ο Θεός δεν μας ζητά πολυέξοδα Μνημόσυνα, δεν θέλει την ματαιοδοξία και την επίδειξη. Ο Θεός δέχεται την απλότητα και την ανόθευτη αγάπη για τους κεκοιμημένους αδελφούς μας.
Αγαπητοί μου φίλοι, τους κεκοιμημένους αδελφούς μας μπορούμε και πρέπει να τους μνημονεύουμε στις καθημερινές μας προσευχές. Όσο μπορούμε συχνότερα και θερμότερα να προσευχόμαστε για την ανάπαυση των ψυχών τους. Ακόμη τους βοηθάμε και με τις ελεημοσύνες που κάνουμε για την ανάπαυσή τους. Στην πράξη της Εκκλησίας η ελεημοσύνη υπέρ των κεκοιμημένων εφαρμόζεται από τους πρώτους χρόνους του Χριστιανισμού. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός αναφέρει στη Διδαχή του, ότι μπορούμε να βοηθάμε τους κεκοιμημένους και με τη νηστεία. Επίσης κάποιοι Χριστιανοί ανάβουν κερί στην Εκκλησία για την ανάπαυση των κεκοιμημένων. Άλλοι ανάβουν το κανδήλι στο σπίτι τους και ιδιαίτερα τις πρώτες σαράντα ημέρες από την κοίμηση του προσφιλούς προσώπου τους. Τέλος, μπορούμε να βοηθάμε τους κεκοιμημένους αδελφούς μας με την ενάρετη ζωή μας. Να προσπαθούμε να κόψουμε τα πάθη μας, να εξομολογούμαστε, να κοινωνάμε των Αχράντων Μυστηρίων. Έτσι θα ωφελύμαστε κι εμείς και οι κεκοιμημένοι αδελφοί μας.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.