Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

« ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΖΑΚΥΝΘΟΥ, ΜΕ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ κ.κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟ, 29.10.2015 »

Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ κ.κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΙΕΡΟΥΡΓΩΝ
ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ ΓΚΕΛΜΠΕΣΗ
ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ ΓΚΕΛΜΠΕΣΗ
ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑ
ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ΣΤΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΤΗΣ Ι.Μ. ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑΣ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑΣ

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΤΗΣ Ι.Μ. ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑΣ
ΣΤΟ ΚΕΛΛΙ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΣΤΟ ΚΕΛΛΙ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΜΕ ΤΟΝ π. ΘΕΟΦΑΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ π. ΧΡΗΣΤΟ
ΜΕ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟ ΓΙΑ ΚΑΦΕ
ΓΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑΣ
ΓΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΥΓΧΩΡΕΙ ΤΟΝ ΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΤΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑΣ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
ΜΕ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ κ.κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟ
ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΜΟΥ
ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΤΟ ΙΕΡΟ ΛΕΙΨΑΝΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΤΗΝ ΛΑΡΝΑΚΑ


ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
ΖΑΚΥΝΘΟΣ
ΖΑΚΥΝΘΟΣ
ΜΕ ΤΟΝ π. ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟ
Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΓΛΥΚΙΣΜΑ ΣΕ ΠΑΙΔΑΚΙ
ΜΕ ΤΟΝ ΗΓΟΥΜΕΝΟ ΤΗΣ Ι.Μ. ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ, ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΙΕΡΩΝΥΜΟ ΚΑΡΜΑ

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

«ΒΑΖΕΙ Ο ΝΤΟΥΤΣΕ ΤΗ ΣΤΟΛΗ ΤΟΥ, ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ»

« Το ΟΧΙ το ΑΛΗΘΙΝΟ και ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΟ »


Με την ηγεμονική εμφάνιση του Καρλομάγνου και την αυτοανακήρυξή του σε βασιλιά της Ιταλίας στα 774, οι Χριστιανικοί λαοί της δυτικής Ευρώπης (τα σημερινά κράτη της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Αυστρίας και της Ιταλίας) υποδουλώνονται οριστικά στους Φραγκοτεύτονες επιδρομείς.
Δυόμισι αιώνες μετά, στα 1046, το σπαθί των απογόνων του Καρλομάγνου απομακρύνει βιαίως τον νόμιμο Ορθόδοξο Λατίνο προκαθήμενο του πατριαρχείου της Ρώμης και εγκαθιστά στον θρόνο, εντελώς αντικανονικά, τον πρώτο πάπα της Φραγκοσύνης.
Μέχρι τότε, οι αρχιεπίσκοποι της Ρώμης αντιστέκονταν στις αιρετικές δοξασίες των Φράγκων κατακτητών και διατηρούσαν ακέραιο το εκκλησιαστικό φρόνημα της Ρωμαιοσύνης. Μέχρι τότε, Ανατολή και Δύση ήταν εκκλησιαστικώς ομόδοξες και η αποστολική διαδοχή παρέμενε σε ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία διασφαλισμένη.
Από τότε όμως και μετά, επεκράτησε στην Δύση η παναίρεση του Φράγκικου παποκαισαρισμού, καθεστώς απόλυτης δουλείας για όλους τους Χριστιανούς του θρόνου της Ρώμης.
Πρώτη και μοναδική απόπειρα απελευθέρωσης των υπόδουλων Ρωμαίων της Φραγκίας από τα δεσμά της φραγκικής φεουδαρχίας -η οποία  εκπροσωπούσε μονάχα το 1,5% του συνολικού πληθυσμού-  υπήρξε στα 1789 η Γαλλική Επανάσταση.(*) Δυστυχώς, όμως, με το πραξικόπημα του Ναπολέοντα θάφτηκε η Ρωμαίϊκη επανάσταση και επανήλθε στην εξουσία η φράγκικη τάξη -η εντελώς ξένη στην συνείδηση των υπόδουλων δυτικών Ρωμαίων- η οποία και ηγεμονεύει μέχρι και σήμερα.
Λένε μερικοί, ότι η Γαλλική Επανάσταση και η Ελληνική Επανάσταση του ’21 συγγενεύουν. Ναι, όντως συγγενεύουν, αλλά σε ποιο σημείο: Στο γεγονός ότι και στις δυο περιπτώσεις επαναστατούν Ρωμαίοι εναντίον των κατακτητών τους. Στην Δύση εναντίον των Φράγκων και στην Ανατολή εναντίον των Οθωμανών.
Και οι μεν Έλληνες Ρωμηοί κατόρθωσαν τότε και ελευθερώθηκαν από τους Τούρκους, ενώ οι Ρωμαίοι της Δύσης συνέχισαν να είναι σκλαβωμένοι στους Φράγκους κατακτητές. Στους Φράγκους, οι οποίοι κατάφεραν στην συνέχεια να αλλοιώσουν εντελώς το Χριστιανικό φρόνημα των Ρωμαίων της Λατινικής παράδοσης της Δύσης και να επιβάλουν  στις κτήσεις τους, τις δικές τους κακοδοξίες.
Η ειρωνεία είναι, ότι εμείς οι Έλληνες, ενώ γλυτώσαμε τότε από τους Τούρκους -τους οποίους, όπως λέει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, τους είχε βάλει ο Θεός να μας φυλάνε από τους κρυφοδαγκανιάρηδες τους Φράγκους- τώρα, στα χρόνια τα δικά μας, κάνουμε το παν, ώστε να πέσουμε χωρίς αντίσταση στις οικονομικές, γεωπολιτικές, πολιτισμικές, πνευματικές και δογματικές παγίδες που μας στήνουν, λες και είμαστε τυφλοί.
Τι έχουνε να μας προσφέρουν σε επίπεδο πολιτισμού, δηλαδή σε Τρόπο Ζωής, οι απόγονοι του Βολταίρου, του Νίτσε, του Χίτλερ και του Μουσολίνι; Τι άλλο από την αθεΐα τους, το μένος τους το άσβεστο εναντίον της Ορθοδοξίας μας, τα φεουδαρχικά τους ιδεώδη και τον λαομίσητο παγκοσμίως φασισμό;
Η δική μας, η πατροπαράδοτη, η δοκιμασμένη και ανθρωποσώτειρα πολιτισμική πρόταση του Ομήρου, του Αριστοτέλη, του πατρο Κοσμά, του Μακρυγιάννη και του Αγιασμένου γέροντα Παϊσίου του Αγιορείτη, τι έχει να ζηλέψει από την «γυαλάδα» των «κατορθωμάτων» της Φραγκοσύνης, των παιδιών του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού;
Μήπως την «φιλανθρωπία» των οπλικών συστημάτων των πολεμικών τους βιομηχανιών ή μήπως την απερίγραπτη και ανεξάντλητη απανθρωπία των οικονομικών τους εκβιασμών;   
Ο πολιός πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός προλογίζοντας την τελευταία έκδοση του βιβλίου, του αγίου Αθανασίου του Παρίου, «Απολογία Χριστιανική»,  μεταξύ των άλλων γράφει: «Μετακαρλομάγνεια Ευρώπη και Ρωμηοσύνη δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξουν».(*)
Η αλήθεια είναι ότι, με τα αδιέξοδα και τα δεινά που περνάμε, χάνουμε σιγά-σιγά την εμπιστοσύνη μας στους «εταίρους» μας από την Φραγκία και προβληματιζόμαστε όλο και περισσότερο για τις μέχρι τούδε επιλογές μας.
Γι’ αυτό και μεγάλη μερίδα, σήμερα, του Ελληνικού λαού προσδοκά με αγωνία τον Ηγέτη εκείνον, ο οποίος θα πει επιτέλους το ΟΧΙ το ΑΛΗΘΙΝΟ και ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΟ σε κάθε τι, που υπονομεύει την πνευματική μας υπόσταση, τραυματίζει το εκκλησιολογικό μας φρόνημα, αλλοιώνει την συλλογική μας πολιτισμική ταυτότητα και απειλεί την ασφάλεια και ακεραιότητα της Πατρίδας μας.
Είμαστε όμως έτοιμοι, ως Λαός, για να υποδεχθούμε και να υποστηρίξουμε με σοβαρότητα τον Φωτισμένο εκείνον Ρωμηό, που θα σαλπίσει αυτό το ΜΕΓΑ  ΟΧΙ στα «χαρακώματα» της καρδιάς μας, στα σχολεία μας, στις ενορίες και στις οικογένειές μας;
Μένει να το αποδείξουμε. Και εάν δεν είμαστε, στο χέρι μας είναι να ετοιμαστούμε και μάλιστα το γρηγορότερο δυνατόν.
Πώς; Γυρίζοντας προς τα πίσω και μιμούμενοι τα κατορθώματα των Αγίων και Ηρώων μας, κρατώντας ταυτόχρονα σφιχτά και με αποφασιστικότητα το κομποσκοίνι «παρά πόδας»…



26/10/2015                     Φώτης Μιχαήλ, ιατρός

_________________________________________
(*) «ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», έργο του αγίου Αθανασίου του Παρίου.
Προλεγόμενα: π. Γεώργιος Μεταλληνός. Εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΗ, 2015.

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

« ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ »


Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280-284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 μ.Χ. ή το 305 μ.Χ. ή (το πιο πιθανό) το 306 μ.Χ.
Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ., διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.
Στη φυλακή ήταν και ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας (βλέπε 27 Οκτωβρίου), ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Άγιος Δημήτριος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε τότε να θανατωθούν και οι δύο, Νέστορας και Δημήτριος.
Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλύτου.
Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο (σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου του Αγίου Γεωργίου) να πατά τον άπιστο Λυαίο.
Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.
Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου είναι και το εξής. Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι που ήταν αμπαρωμένοι στην Ακρόπολη της Αθήνας ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Έλληνες που βρισκόντουσαν στον ναό του Αγίου Δημητρίου, μα ο Άγιος Δημήτριος έκανε το θαύμα του για να σωθούν οι Χριστιανοί και η πυρίτιδα έσκασε στα χέρια των Τούρκων καταστρέφοντας και τμήμα του μνημείου του Παρθενώνα. Για να θυμούνται αυτό το θαύμα, ο ναός λέγεται από τότε Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, από την λουμπάρδα δηλαδή το κανόνι των Τούρκων που καταστράφηκε.

www.saint.gr

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ »


Στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ο Απόστολος Παύλος εξηγεί γιατί ο άνθρωπος δεν σώζεται τηρώντας μόνο τις τυπικές διατάξεις του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης. «Ειδότες δε ότι ου δικαιούται άνθρωπος εξ έργων νόμου εάν μη δια πίστεως Ιησού Χριστού, και ημείς εις Χριστόν Ιησούν επιστεύσαμεν, ίνα δικαιωθώμεν εκ πίστεως Χριστού και ουκ εξ έργων νόμου, διότι ου δικαιωθήσεται εξ έργων νόμου πάσα σαρξ» (ΓΑΛ. 2, 16). Επίσης ο Απόστολος Παύλος απολογείται γιατί ο ίδιος εγκατέλειψε τον Νόμο αυτό. «Εγώ γαρ δια νόμου νόμω απέθανον, ίνα Θεώ ζήσω. Χριστώ συνεσταύρωμαιˑ ζω δε  ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστόςˑ ο δε νυν ζω εν σαρκί, εν πίστει ζω τη του υιού του Θεού του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού» (ΓΑΛ. 2, 19-20). Με το θέμα του Μωσαϊκού Νόμου, λοιπόν, θα ασχοληθούμε σήμερα.
Ακούγοντας εμείς οι σημερινοί άνθρωποι αυτές τις έννοιες δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τι σήμαινε για εκείνη την εποχή, για έναν Εβραίο και μάλιστα για έναν τόσο μεγάλο νομοδιδάσκαλο, όπως ο Παύλος, να εγκαταλείψει τον Νόμο. Αυτό φαινόταν τότε αδιανόητο και παράλογο. Ο Παύλος ήταν ένας χαρισματούχος νέος με μεγάλη μόρφωση, δράση και προοπτική. Και όμως τα εγκατέλειψε όλα και διακήρυξε με θάρρος την ανεπάρκεια του Νόμου. Ήταν πραγματικά όλα αυτά ένας θάνατος. Ο Απόστολος Παύλος όμως περιφρόνησε την κατακραυγή του κόσμου, αδιαφόρησε για τις προσωπικές συνέπειες και έκανε αυτό το άλμα. Διακήρυξε με όλη τη δύναμη της ψυχής του, ότι ο άνθρωπος δεν σώζεται με τον Μωσαϊκό Νόμο, αλλά μόνο με την πίστη στον Ιησού Χριστό. Αυτή η διακήρυξη ήταν ένα σκάνδαλο για τους Ιουδαίους της εποχής εκείνης.
Και επειδή εκείνη την εποχή πολλοί Εβραίοι υποστήριζαν ότι όσοι άφηναν τον Νόμο είναι αμαρτωλοί, ο Απόστολος Παύλος απολογείται: «Αν όμως, ζητώντας να σωθούμε από τον Χριστό, βρεθήκαμε να είμαστε κι εμείς αμαρτωλοί όπως οι εθνικοί, σημαίνει τάχα πως ο Χριστός οδηγεί στην αμαρτία; Όχι βέβαια!» (ΓΑΛ. 2, 17). Όμως ο άγιος Απόστολος προσθέτει κι ένα ακόμη επιχείρημα: «Και αληθινά, με κριτήριο τον νόμο, έχω πεθάνει για τη θρησκεία του νόμου, για να βρω τη ζωή κοντά στον Θεό. Έχω πεθάνει στον σταυρό μαζί με τον Χριστό. Τώρα πια δεν ζω εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπό μου ο Χριστός» (ΓΑΛ. 2, 19-20). Ακούγοντας τα λόγια του Αποστόλου Παύλου ας θέσουμε στον εαυτό μας ένα απλό ερώτημα. Εμείς άραγε που έχουμε βαπτισθεί Χριστιανοί, έχουμε τη διάθεση του Αποστόλου Παύλου, να νεκρώνουμε καθημερινά τον εαυτό μας ως προς τον κόσμο και την αμαρτία;
Ο Απόστολος Παύλος υποστηρίζει πως ζει μία νέα ζωή, από εκείνη που ζούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Διότι πλέον δεν ζει ο ίδιος, ο παλαιός δηλαδή άνθρωπος, αλλά ζει μέσα του ο Χριστός. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψει κάποιος αυτή τη νέα ζωή του Αποστόλου Παύλου και κάθε αναγεννημένου πιστού. Διότι είναι ζωή ανεξιχνίαστη και υπερφυσική. Δεν είναι απλώς μία καλύτερη ζωή από τη ζωή των πολλών αλλά είναι η όντως ζωή, ζωή πίστης και αγιότητας και πλήρους αφοσίωσης στον Θεό. Ο άνθρωπος που ζει αυτή τη νέα ζωή αγωνίζεται να νεκρώνει μέσα του καθημερινά την αμαρτία, να νεκρώνει το δικό του θέλημα, για να αφήνει το θέλημα του Χριστού να κυβερνά τη ζωή του. Κι έτσι μέσα στην καρδιά του κατοικεί πλέον ο Ίδιος ο Χριστός. Πλέον δεν ενεργεί ο κάθε άνθρωπος αλλά μέσα του ενεργεί ο Χριστός, ο Οποίος κάνει τα πάντα. Ο Χριστός μιλάει, ακούει, αγαπάει, κυριαρχεί και δεσπόζει.
Ποια ήταν όμως η κινητήρια δύναμη που οδήγησε τον Απόστολο Παύλο σε μία τόσο μεγάλη μεταστροφή; Ήταν η πίστη του στον Ιησού Χριστό, ο Οποίος τον αγάπησε προσωπικά και παρέδωσε τον Εαυτό Του στον θάνατο για τη σωτηρία του. Εδώ όμως προκύπτει το εξής ερώτημα: Ο Χριστός μόνο τον Απόστολο Παύλο αγάπησε και μόνο γι’ αυτόν σταυρώθηκε; Φυσικά και όχι. Ο Χριστός όλους τους ανθρώπους αγάπησε και για όλους θυσιάσθηκε. Ο Απόστολος Παύλος όμως επειδή κατάλαβε από τι μας απάλλαξε ο Χριστός και ποια αγαθά μας χάρισε, τόσο πολύ πυρώθηκε από την αγάπη του Χριστού, ώστε αισθάνθηκε αυτή την οικουμενική κίνηση της αγάπης του Χριστού σε προσωπικό επίπεδο. Σαν να αγάπησε ο Χριστός μόνο τον Απόστολο Παύλο και σαν να πέθανε μόνο γι’ αυτόν. Τα αισθητήριά του είχαν ευαισθητοποιηθεί τόσο πολύ που καταλάβαινε αυτά τα βαθιά μηνύματα αγάπης του Χριστού.
Αγαπητοί μου φίλοι, ας προσπαθήσουμε κι εμείς, όσο μπορούμε, να αισθανθούμε αυτή την προσωπική αγάπη του Χριστού στον καθένα μας. Να συναισθανθούμε ότι ο Χριστός μας αγάπησε σαν να ήταν ο καθένας μας το μοναδικό πρόσωπο της αγάπης Του. Να συναισθανθούμε ότι σταυρώθηκε για εμάς προσωπικά και ότι μας απάλλαξε από την αμαρτία, τη φθορά και τον θάνατο. Μας απάλλαξε από ταλαιπωρίες αιώνων. Μας επανέφερε στην αρχαία δόξα. Μας ανύψωσε στο αρχαίο κάλλος. Αν αισθανθούμε όλα αυτά που  προείπαμε μέσα μας, θα γεμίσει η ψυχή μας από ευγνωμοσύνη για τον Λυτρωτή μας Χριστό, θα αλλάξει και η δική μας ζωή. Θα ζούμε μία γνήσια Χριστιανική ζωή. Θα μπορούμε κι εμείς τότε να ζούμε το μυστήριο της νέας εν Χριστώ ζωής και να λέμε μαζί με τον Απόστολο Παύλο: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (ΓΑΛ. 2, 20).
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.